به آنهایی که مرز حقیقت و رؤیا را گم کرده اند.....

دو تا دستاشو محکم گرفتم و به چشماش زل زدم:
-تو چی‌ کار کردی؟خودت میفهمی؟
نگاهم نمیکنه
تکونش میدم
-چی‌ کار داری میکنی‌؟حواست هست ...این تویی‌؟
نگاهش به آسمونه، آروم میگه: خودت هم میدونی‌ ...
میگم: من که نمیدونم چی‌ داره به سرت میاد، بسه دیگه تمومش کن،..همین امروز همین لحظه،...
پوزخندی میزنه، ...
- من که کاری نکردم فقط چند روز تو رویاهام زندگی‌ کردم،...
دوباره تکونش میدم: کدوم رؤیا چشماتو باز کن
میگه: حواسم هست، خدا باهامه...
عصبانی‌ ولش می‌کنم
-حرف از خدا نزن،....هیچی‌ نگو،....
-این یک نشونه از خداست...حسش می‌کنم هر لحظه، با تک تک سلول‌های بدنم حسش کردم، با این حرفات حال منو نگیر...این فقط یک رویای حقیقیه همینو بس،...
میزنم زیر گریه...بسش کن،....تمومش کن،....تو همه چیز داری....
عصبانی‌ برمیگرده طرفم: میدونم اینا رو نگو خودم میدونم، خودم به موقع درستش می‌کنم،...خدا باهامه،...از اول بود ..کنارم میمونه
دیوونه شده ....مرز بین درد و شادی رو گم کرده..از شدت گریه به زمین می‌افتم،....اما دیگه رفته،....

تقصیر تو بود

وقتی‌ دلم گرفت هیچ کس نبود...
وقتی‌ دست گرمت را خواستم هیچ دستی‌ نبود...
وقتی‌ نگاه گرمت را خواستم هیچ نگاهی‌ نبود...
دلم گرفت
از زندگی‌، از روز‌های تکراری از گرمأیی که دیگر نبود، از سرمأیی که خوب میدیدم تا دو قدمی‌ من فاصله دارد...
و راه گریزی نبود ...

زمزمه کردم:
*تقصیر من نبودکه با این همه . . .
که با این همه امید قبولی
در امتحان ساده‌ی تو رد شوم
اصلاً نه تو ، نه من!
تقصیر هیچ کس نیست
از خوبی تو بود
که من
بد شدم*
__________________________
قیصر امین پور

سرزمین دور

صبح که بیدار شدم کمی‌ دور تر از من نشسته بود...

ساکت و آروم...
فهمیدم حرف زیاد داره واسه گفتن...
چشم‌های ورم کرده ش حاکی از گریه‌های شبونه اش بود....
فکر کردم خواب میبینم ولی‌ اون واقعی بود....
پرسیدم: خوبی‌؟
گفت: می‌خوام برم یه جای دور ... اگر مدتی بهت سر نزدم از من دلخور نباش...
پرسیدم: کجا؟
گفت: جأیی که دست هیچ کس به من نرسه من باشم و باد و دریا....
من باشم و نسیم خنک و گرمای آفتاب....
ریزش بارون باشه و صدای آبشار....
خنیدم....چنین جأی هست؟....ناباورانه به سمتم برگشت گفت: هست!....
یک روز با خودم تو رو میبرم تا ببینی‌....وقتی‌ خسته باشی‌ تنت رو به آب میسپری...
وقتی‌ نامید باشی‌ تنت رو به گرمی‌ آفتاب میسپری، وقتی‌ گریه میکنی‌ بارون اشکات رو میشوره..
هست !!... با خودم یک رو میبرمت....تا توی باد بدوی،...و با نسیم یکی‌ بشی‌....
قلبم میزد....
یعنی‌ میشد؟یعنی‌ میشد من هم اونجا باشم؟!!!!

از رویاش خودم رو روی تخت رها کردم....چشم هام رو بستم، صدای آب رو شنیدم....لحظه ای‌ چشمات رو بند...تو هم میشنوی؟؟؟!!!

پردهٔ نامرٔیی

میگه: یکی‌ نیست به من بگه تو که لالائی بلدی چرا خوابت نمیبره،

یکیش همین پست قبلی‌ که زدی، غصه چرا؟!،

گمونم دوباره گم شدم،...نمیدونم تو این بادهأی که داره اومدن پاییز رو مژده میده، یا توی تابش گاه بگاه خورشید، که مدتیه نورشو ازمون دریغ نکرده،...چقدر دلم می‌خواست حرفای قشنگ بزنم که تو بنویسیشون که حداقل واسه این عزیز هایی که بهت سر میزنند، با دلی‌ شاد صفحهٔ "رقص زندگی‌" رو ببندند... اما ...

آه میکشه: میدونم اشکال کجاست از خود منه، خودم خواستم که گم بشم، خودم خواستم فراموش بشم، خودم میدونم وقتی‌ حوصله واسه زندگی‌ نداشته باشم، زندگی‌ هم حوصله منو نداره،...

یک دفعه یاد چیزی می‌افتم، یک شعر یا ترانه،...یه یک سخن خوب:

میگم: کافیه یک چرخ بزنی‌،...بهت نشون میدم، به من اطمینان کن، چرخ بزن،در پس پردهٔ نامریی ، یک فوج زندگی‌ نهفته، یک کودک درون هست، جذبهٔ عشق هست،موسیقی‌ زندگی‌ هست،.... امید هست،... ٔگل یاس هست،...به من اطمینان کن، گوش کن!..میشنوی؟بو بکش...حسش میکنی‌؟

حالا برام بگو پشت پردهٔ نامرٔیی چی‌ دیدی؟

سیاهی

وای خدا این صحنه ها، این صدای گریه ها، این ناله ها، این گل هایی که تو باد پر پر میشن....، مثل کابوس میمونه، کی فکر میکردیم که اینطور بشه، رویاهای قشنگمون خراب بشه، باز تموم دلم به درد میاد، زانوهام میلرزن، دلم می‌خواست که صبح بیدار شم و ببینم همه چیز خواب بوده، وای سنگ صبور من میترسم، من از دنیای بدون عشق میترسم،...من از بی‌ مهری میترسم، از اینکه به چشم آدم‌ها نگاه کنی‌ و نفهمی تو دلشون چی‌ می‌گذره میترسم،

من هنوز اون خواب‌ها رو فراموش نکردم، .....راه میرم تو یک محله گمنام همه جا خاکی و کثیف چرا آدم‌ها این شکلی‌ شدن؟!چرا هیچ کس رو نمیشناسم، چه حس بدی!!!....کاش اینها هم کابوس بودن فوق فوقش با یک جیغ از خواب میپری، فوقش اینه که یک کمی‌ اشک می‌ریزی....اما اینا که خواب نیستن همشون واقعی‌ هستن، درست جلو چشمات،...